Maarten had al lang de wens eens naar Namibië te gaan. Mij trok het helemaal niet. Ik heb een hekel aan zand en het leek mij een wat saai land. Na het compromis dat we dan ook naar Botswana zouden gaan waar het wat groener is en je wilde dieren kunt zien heb ik me over laten halen. Alleen ging ik er naarmate de reis dichterbij kwam wel steeds meer tegenop zien. Want die wilde dieren waren dan wel mooi, maar wilde ik die wel van zo dichtbij zien zonder hek ertussen? En de boottocht in Swakopmund waar pelikanen en zeeleeuwen aan boord kwamen hoefde voor mij ook niet zo nodig.
Hoe het mij vergaan is lees je de komende 2 weken in het reisverslag (nog net op tijd, want we gaan al bijna op pad voor ons volgende avontuur: Maleisie.
Windhoek
Op het vliegveld aangekomen pinden we eerst geld en kochten we een simkaart (kosten 350 NB, 18 euro voor 18 gb, 300 belminuten en 250 sms). Rond half 11 reden we met onze vette huurauto naar Windhoek.
The Village Garden
In Windhoek lunchten we bij The Village Garden in met een heerlijke breakfast bowl en een pittige, maar uitstekende wrap. We besloten gelijk dat we hier aan het eind van onze vakantie nog wel een keer wilden eten.
Na de lunch kochten we wat noodvoorraad voor de komende dagen en een adapter zodat we onze telefoons ed op konden laden. In veel lodges bleek dit niet nodig te zijn, maar we hebben hem toch wel een aantal keren gebruikt.
Elegant Guesthouse
Ons guesthouse voor vannacht was de Elegant Guesthouse waar we een prima kamer hadden en warm ontvangen werden.
Joe’s beerhouse
Joe’s beerhouse is een begrip in Windhoek. Elke toerist komt er terecht en dat is ook wel logisch, want het is een bijzondere plek. De oprichter Joe heeft allerlei herinneringen van zijn reizen door het land een plaatsje gegeven in het restaurant en je raakt er dan ook niet uitgekeken. Wij hebben er ontzettend lekker gegeten. Houd er rekening mee dat het ’s avonds goed af kan koelen en je in een behoorlijk open ruimte zit. Dat bleek overigens overal in Namibie en Botswana zo te zijn, dus een jas of vest mee als je uit eten gaat is een goed idee. We aten flatbread en slakken vooraf en daarna nam Maarten een oryxschnitzel met jagermeistersaus (die hij er niet echt in proefde) en ik nam een oryxsteak die heerlijk mals was.
Hoewel we maar een minuut of 10 van Joe’s beerhouse vandaan zaten met ons guesthouse, werd ons toch dringend geadviseerd om een taxi te nemen naar het restaurant. Het viel ons ook op dat alle gebouwen beveiligd waren met muren, prikkeldraad en/of beveiligingssystemen. Toch niet echt een fijn gevoel.
Onderweg naar Sossusvlei (19 juni)
Na een stop bij een lekker grote spar (Superspar bij Maerua) gingen we op pad naar de Sossusvlei. We hadden geen idee wat ons te wachten stond qua wegen, maar het viel ons reuze mee. Onderweg zagen we onze eerste dieren. Apen, kudu’s en wat struisvogels. Ze waren net te ver weg of te snel om een paar goede foto’s te maken. Ik vond vooral de struisvogels in het wild fantastisch. De mannetjes hebben pikzwarte veren en zie je al van ver staan. Ze hebben iets oers en dat past heel goed in het landschap daar.
Spreetshoogtepas
Het uitzicht vanaf deze pas is werkelijk fantastisch. We zijn inmiddels na al onze autoreizen wel iets gewend op het gebied van enge bergweggetjes en hoewel we wat verontrustende berichten hadden gelezen over de pas was deze route dan ook geen enkel probleem. Tegen onze verwachting in was een groot gedeelte van de weg geasfalteerd en daarna ging het over in een klinkerweg. Er waren geen enge afgronden aan de zijkanten en je kunt andere auto’s goed passeren. Voordat we het wisten hadden we de pas al gehad. Halverwege is een parkeerplaats met een kleine picknickplek. We aten er onze broodjes en waren er het grootste gedeelte van de tijd alleen. Het voordeel van een lunchstop is dat de plek veel langer in je herinnering blijft hangen dan wanneer je alleen maar stopt om even van het uitzicht te genieten.
Solitaire
Solitaire is een klein gehuchtje waar je langskomt als je van Windhoek naar de Sossusvlei rijdt. Het is een logische plaats om even te stoppen, want er is een tankstation en je kunt er de beroemde appeltaart van Moose eten. Moose woonde samen met zijn zwager Peter in Solitaire en runden samen een benzinepomp en een winkeltje. Producent Ton van der Lee sloot zich bij hen aan en bouwde een kleine camping en een eenvoudig restaurant. Het werd er uiteindelijk zo druk dat Ton er niet meer wilde blijven. Moose ging door met het bakken van zijn beroemde appeltaart. De winkel en benzinepomp zijn er nog en er is een café en een restaurant. Uiteraard aten ook wij een stuk appeltaart en die was inderdaad erg goed.
De pompbediende vertelde ons na een blik op de banden dat onze linkervoorband wat zacht was. Dat bleek na een check inderdaad zo te zijn. Met vers gecheckte en waar nodig opgepompte banden reden we door naar de Sossus Vlei.
Desert Camp Sossusvlei
Je voelt je in Desert camp van alles en iedereen verlaten. En dat is ook wel een beetje zo. Als we vanaf ons huisje om ons heen keken zagen we alleen de andere huisjes en verder woestenij van zand en rotsen. Heel indrukwekkend. We vonden Desert camp een fijne plek, met goede huisjes, een mooi zwembadje en een bar met prima mojito’s.
Desert camp heeft geen restaurant, maar je kunt gebruik maken van het restaurant van Sossusvlei lodge voor ontbijt- en dinerbuffet. We reden in het donker naar de Sossusvlei lodge een paar minuten verderop voor het diner. Het zag er idyllisch uit, want het hele terras werd alleen maar verlicht door kaarslicht. Het was er wel ijskoud (graad of 8), maar daar waren we op voorbereid. Waar we niet op voorbereid waren was dat het eten erg tegenviel. Het vlees was taai, de desserts mierzoet en de bijgerechten waren ook niet heel bijzonder. De vis was wel lekker, maar we besloten ter plekke dat we dat de dag erna niet nog een keer gingen doen. Omdat er verder niets in de buurt was aten we toen maar met chips en hartige crackertjes. Ook geen probleem voor een keertje. Het gaf ons mooi de kans om de zonsondergang mee te pakken.
Sossusvlei
De Sossusvlei stond bij Maarten bovenaan het lijstje en bij mij ergens onderaan. Ik ben nl niet zo gek op zand en al helemaal niet op een enorme zandduin klimmen. Ik zag dus een beetje op tegen dit uitje.
We vertrokken al heel vroeg om direct bij opening park naar binnen te kunnen. Bij binnenkomst krijg je een nummer dat je moet onthouden en aan het eind van de dag betaal je de toegang en moet je je nummer weer noemen. Beetje omslachtig, maar dat geeft verder niet.
Het laatste stuk deden we met de pendeldienst omdat we het niet aandurfden met de auto door het mulle zand te rijden. We hadden er nog geen enkele ervaring mee en bovendien konden we nu allebei om ons heen kijken.
De Deadvlei is het meest bekend en het populairst. Er staan een flink aantal dode bomen die zwartgeblakerd zijn door de zon omringd door de zandduinen. Ik ben er door het zand naartoe gesjokt, maar moest toch de conclusie trekken dat ik de Deadvlei zwaar overrated vond. Hier ben ik overigens waarschijnlijk de enige in, want iedereen vindt het altijd fantastisch.
Maarten wilde erg graag een van de hoge duinen beklimmen en heeft dat ook volbracht al was het op zijn laatste krachten.
Ik ben weer teruggelopen naar de parkeerplaats van de pendeldienst met het idee daar lekker aan een picknicktafel in mijn boek te kunnen lezen. Ik had me net geïnstalleerd toen ik rechts van me op een meter of 3 afstand een jakhals zag lopen. Het ontspannen gevoel was direct weg. Het leek er wel op dat deze jakhals daar wel vaker liep om naar eten te schooien bij de toeristen, maar helemaal gerust was ik er niet op. Maarten was zeker 2 uur weg, dus ik was blij toen we de terugtocht weer konden aanvaarden.
We lunchten op de parkeerplaats bij de auto met ons door het hotel klaargemaakte lunchpakket. Zo’n lunchpakket zag er bij elk hotel zo’n beetje hetzelfde uit. Het werd nu ook lekker warm. Al de tijd dat ik bij de picknicktafel had gezeten was het nog erg fris. Het was dan ook nog erg vroeg. ’s Morgens en ’s avonds als de zon weg is is het zo’n 5 graden.
Na de lunch reden we naar de Sesriem canyon, een mooie kloof waar je doorheen kunt wandelen. Er werd gewaarschuwd voor apen, maar die hebben we niet gezien.
In de volgende post gaan we naar Twijfelfontein en Swakopmund. Tegen het laatste bezoek zag ik wat op want daar gingen we een boottocht doen waar en zeeleeuwen en pelikanen aan boord zouden komen. En die zijn allebei nogal groot…
2. Klik hier voor het verslag van Twijfelfontein en Swakopmund (20, 21 en 22 juni 2023)
3. Klik hier voor het verslag van Etosha Park (23, 24 en 25 juni 2023)
4. Klik hier voor het verslag van Rundu, Okavangoriver en Kwando river (26, 27, 28 en 29 juni 2023)
Geef een reactie